Sietse-Jan Weijenberg

"Waarom lig je nog niet in bed? Je moet uitrusten, goed slapen!" Dat was het eerste wat Jirka Prchal mij vroeg toen ik hem om negen uur op de avond voor een concours telefoneerde. Ik was verbaasd, ik hoefde de volgende middag toch pas te spelen? Wat maakte het uit of ik nu al in bed lag? 
 
Wat centraal stond in mijn jaren met Jirka Prchal is hoe serieus het cellospelen genomen dient te worden. De ernstige benadering werd elke les getraind met het gedisciplineerd behandelen van oefeningen zonder de cello, losse snaren, toonladders, arpeggio's, oefeningen van Sevcik, Feuillard, Sádlo, en etudes. Maar die vingeroefeningen zijn niet de kern van wat ik heb geleerd: het is de attitude. Deze manier van cellist zijn, waarbij je hele leven en al je doen op de muziek gericht is, was voor mij als minder-dan-bloedserieuze tiener niet vanzelfsprekend. Ik was sowieso nooit echt van plan om professioneel cellist te worden, dus ik nam nog wel eens iets met een korreltje zout. 

Uiteindelijk ben ik mijn eigen weg gegaan, begeleid door een aantal andere prachtige leraren, die ieder hun invloed hebben gehad. Maar terwijl ik nu terugdenk aan mijn bezoeken aan het hoekhuis in Leeuwarden, de kleine maar sfeervolle kamer boven, met de vierkoppige lessenaar, het schilderij, de verhalen over Karel Pravoslav Sádlo en Milos Sádlo, en de kopjes thee in de woonkamer beneden, zit ik eigenlijk een beetje op hete kolen. Het is namelijk bijna half tien, en ik heb morgen een concert.
 
Beste Jirka Prchal, bedankt voor de rol die je hebt gespeeld in mijn ontwikkeling.

Ga naar mijn website